Lore Mount Morta

Na długo przed Bergsonami, Mount Morta była miejscem, gdzie koncentrowały się prądy życiodajnej energii. Legendy mówią o rdzeniu góry – pulsującym sercu świata, którego echo przenika pieśni wiatru i pamięć kamieni.

To tutaj wykuwały się przysięgi, a pierwsze rody uczyły się słuchać rytmu natury. Góra stała się opiekunką, ale i próbą charakteru dla tych, którzy mieli bronić równowagi.

Skaza to wijąca się jak dym ciemność – zniekształca lasy, zatruwa rzeki i rozszczepia wspomnienia. Jej szept kusi łatwą mocą, ale ceną jest to, co najcenniejsze: więzi, wspólnotę i nadzieję.

Skaza nie tylko niszczy. Zadaje pytania: kim jesteś, gdy wszystko, co kochasz, staje w płomieniach?

Bergsonowie są strażnikami nie z wyboru, lecz z powołania. Każde pokolenie przynosi nowe talenty i rany, lecz to wspólnota sprawia, że dom Bergsonów świeci nawet w najciemniejszą noc.

Wspomnienia, rytuały i opowieści przy kominku to ich tarcza. Wspólna przysięga: chronić Mount Morta, bez względu na koszty.

Relikty są odłamkami dawnej harmonii – zaklętymi fragmentami pieśni świata. Każdy niesie własną melodię i cel: jedne leczą, inne wzmacniają, jeszcze inne otwierają zapieczętowane przejścia.

Cena światła bywa wysoka. Bergsonowie wiedzą, że każdy wybór niesie cień innej ścieżki. Poświęcenia są mostami – łączą tymczasową stratę z trwałą nadzieją.

Niektóre rany nie znikają, ale uczą odwagi, by stanąć do walki kolejnego dnia.

Pod powierzchnią góry kryją się komnaty, których drzwi reagują na szept Starożytnych. Zakazane księgi mówią o cyklach narodzin i upadków, o błędach, których nie wolno powtórzyć.

Nie każdy sekret powinien ujrzeć światło dnia – niektóre chronią, inne kuszą zgubną drogą.

Na ścieżkach Morty Bergsonowie stykają się z losem innych – z rozbitkami nadziei, z istotami pamiętającymi prastare pieśni, z nieprzejednanymi przeciwnikami. Każde spotkanie zmienia bieg historii.

Sojusze, nawet kruche, potrafią roztrzaskać mury, których nie złamałby nikt w pojedynkę.

Starożytni nie są jedną rasą, lecz wspólnotą pamięci. Ich ślady – runy, posągi, melodie – wskazują na świat utkany z rytmu i równowagi. To ich szept wyznaczył Bergsonom rolę strażników.

Niektórzy z nich wciąż czuwają, inni przeminęli, pozostawiając drogi do odczytania tylko tym, którzy mają serce i cierpliwość.

Wytrwałość Bergsonów nie jest brakiem strachu – to codzienna decyzja, by iść dalej. Z porażek uczą się szybciej, z sukcesów czerpią ciszę i pokorę.

Każdy powrót do domu to nowa pieśń, każde zejście do lochów – nowa lekcja.

Wśród legend powtarza się motyw Strażników: postaci, które oddały własne imiona, by stać się czystym płomieniem. To oni uczą, że światło nie jest bronią – jest drogą, którą należy wybrać na nowo każdego dnia.

Gdy ogień w kominku łączy spojrzenia, a zmęczenie ustępuje miejscu czułości – widać, dlaczego Bergsonowie zwyciężają. Zjednoczona rodzina to więcej niż suma talentów: to schronienie, które leczy świat.

Przeszłość nie milknie – rozbrzmiewa w każdym kroku po dziedzińcu, w każdym oddechu lasu. Echa dawnych decyzji kształtują teraźniejszość i wskazują ścieżki ku przyszłości wolnej od Skazy.

Powiązane: Historia świata • Lochy i regiony